31 december – Het vertrek

Ik wil iedereen eerst een heerlijk en geweldig 2010 wensen. Wij zaten zelf met de jaarwisseling in het vliegtuig. Geen vuurwerk dit jaar voor ons, maar dat vonden we allemaal niet echt zo´n gemis. Het was wel een vreemde gewaarwording, trouwens, want met ons hoofd zaten we nog in de Amerikaanse tijd, haha, maar in het vliegtuig vloog iedereen elkaar klokslag twaalf uur, Nederlandse tijd om de nek.

We stonden donderdagochtend zeven uur naast ons bed zodat we nog snel de laatste dingetjes in het huis konden doen. We wilden alles natuurlijk wel een beetje netjes achterlaten. Daarna zijn we in de auto gestapt voor een toch nog best flinke autorit naar de luchthaven van Orlando.

Onderweg vloog er een stuk hout tegen de voorkant van de auto aan. Dit veroorzaakte een behoorlijke klap en we schrokken ons allemaal blauw. Michael heeft samen met de bestuurder van die auto de schade opgenomen. Er was alleen een schilfertje verf van de voorbumper af, maar evengoed waren we niet blij. We hadden namelijk een splinternieuwe auto van het verhuurbedrijf meegekregen en die prachtige, nieuwe auto was nu niet meer zo nieuw.

Toch besloot Michael het er maar bij te laten, want we hadden dus nog een vliegtuig te halen. Gelukkig deden ze bij Alamo verder niet moeilijk en konden we zonder problemen de auto inleveren.

Ondanks de vele berichten in de media dat de beveiligingsmaatregelingen op de luchthavens flink aangescherpt zijn, zaten we voordat we het wisten aan boord van het vliegtuig.

 Monorail luchthaven Orlando

Op deze binnenlandse vlucht naar Washington zaten al ontzettend veel Nederlanders. De tweede vlucht naar Amsterdam zat logischerwijs nog voller met Nederlanders.

Het viel me ineens op dat Nederlanders zo druk zijn. Toen ik in het vliegtuig eens om mee heen keek, leek het  echt alsof iedereen tegelijk aan het praten was. Toen de gordels los mochten stond bijna de helft op om bij de andere helft te gaan buurten. Het murmelde en gonsde maar. Niet ongezellig, hoor. Maar het viel me gewoon ineens op dat Nederlanders echt drúk zijn ;-)

En toen, voordat we het wisten, waren we alweer op het vliegveld in Amsterdam. Geen douane te bekennen, dus we konden zo doorlopen met onze koffers. Voordat we naar buiten gingen nog even snel de jassen aan.

En nu hebben we allemaal al weer een paar uur geslapen, wat koffers leeggeruimd en proberen we het Nederlandse ritme weer te vinden. Gelukkig kunnen we dit weekend nog een beetje tot rust komen voordat we weer de dagelijkse tredmolen ingaan. Ja, hier lees je inderdaad een beetje weerstand, haha. Maar verder gaan we er gewoon weer tegenaan. Voor morgen (zaterdag) staat er eerst zuurkoolstampot met hemaworst op het menu. Vreemd genoeg heb ik daar ineens ontzettend zin in.